Requiem dla Ainu i Kamui to dwuczęściowe video interwencji performatywnej site-specific. Jest formą zbiorowego, międzykontynentalnego rytuału stworzonego przez artystki z ludu Ajnu i Polski.

​

Film podzielony jest na dwie części. Część pierwsza, w której występują kobiety Ajnu związane ze stowarzyszeniem Menoko Mosmos (Stowarzyszenie Kobiet Ainu), rzuca światło na historię Ainu Mosir (ziemi Ainu), która była sukcesywnie wymazywana  przez kolonializm. Obraz ukazuje relację kobiet Ajnu z Ainu Mosir i ich modlitwę o przywrócenie wzajemnych relacji między Ainu (ludźmi) i Kamui (wszystkim, co wiąże się z ludzkim bytem, w tym ziemią, wodami i zasobami naturalnymi). Kobiety Ajnu rozciągają czerwoną nić - symbol siły rdzennej kultury, której elementy takie jak rękodzieło (np. haft) przekazywane były i są z pokolenia na pokolenie - w pracy dłoni.

​

Kontrapunktem dla głosu kobiet Ajnu jest druga część Requiem, którą otwiera instalacja stworzona przez polskie artystki (koncepcja instalacji: Natalia Chylińska). Instalacja umieszczona w zimowym krajobrazie jest efemeryczną strukturą, której tworzywem są suche drewniane patyki wyrzucone przez Morze Bałtyckie. "Kości morza" to nośniki pamięci wykraczające poza czas człowieka.

W dalszej części filmu, widzimy polskie artystki trzymające w dłoniach portrety kobiet Ajnu wykonane przez Beatę Sosnowską. Twarze kobiet Ajnu wyraźnie odcinają się od monochromatycznego krajobrazu zimowego miasta. Portrety kobiet Ajnu zostały stworzone przez Beatę Sosnowską przy użyciu farb zmieszanych z popiołem. Portrety Ainu wchodzą w przestrzeń publiczną w Sapporo i Gdańsku - podnosząc kwestię widoczności kobiet Ainu, rdzennych mieszkańców i kobiet w ogóle w dyskursie głównego nurtu.